Het begon met kleine signalen. Vermoeidheid die niet wegging na een goede nacht slaap. Een hoofd dat altijd “aan” stond, alsof er een radio ruisend op de achtergrond speelde. Ik wuifde het weg. “Druk zijn is normaal,” dacht ik. “Het hoort erbij.” Maar op een dag ging het niet meer. Mijn lichaam trok de stekker eruit. Burn-out.
De valkuil
Als leider en ondernemer had ik geleerd om altijd door te gaan. Vermoeidheid? Nog even volhouden. Stress? Hoort erbij. Maar ergens was ik vergeten dat een motor zonder brandstof niet blijft draaien. Burn-out overkomt niet alleen mensen die ‘zwak’ zijn. Integendeel, het treft juist vaak de doorzetters, de perfectionisten, de mensen die denken dat ze het allemaal zelf moeten oplossen.
Wat ik me toen niet realiseerde, is dat stress zich ophoopt. Het is geen kwestie van een paar nachten slecht slapen, maar een langdurige opeenstapeling van spanningen, verwachtingen en zelfopgelegde druk. En als je lichaam en geest continu in de hoogste versnelling staan, dan is het op een gegeven moment klaar. De pauzeknop werd voor mij ingedrukt, of ik het nu wilde of niet.
Het moeilijkste moment was de erkenning. Toegeven dat het niet meer ging voelde als falen. De wereld om me heen draaide door, terwijl ik stil moest staan. De eerste weken voelde het als verloren tijd. Maar achteraf was het precies wat ik nodig had: stilstand om weer vooruit te kunnen.
Ik herinner me een gesprek met een goede vriend die me vroeg: “Wat als je nu eens net zoveel toewijding zou geven aan je herstel als je altijd hebt gegeven aan je werk?” Die vraag raakte me. Waarom was ik altijd bereid om keihard te werken voor anderen, maar vond ik het lastig om voor mezelf te zorgen? Dat was het moment waarop ik besloot om het anders te doen.
Een belangrijk inzicht kwam toen ik een artikel schreef over mijn reis naar herstel en herontdekking, waarin ik de fasen van mijn burn-out beschreef en hoe ik stukje bij beetje weer de regie over mijn leven terugkreeg. Dit delen met anderen hielp niet alleen mij, maar gaf ook herkenning en steun aan anderen die met dezelfde strijd worstelden.
De vooroordelen over burn-out
“Burn-out? Dan ben je gewoon niet sterk genoeg.” “Je moet gewoon even op vakantie gaan, dan ben je er zo weer bovenop.” “Vroeger had niemand burn-out, waarom nu ineens wel?”
Dit soort opmerkingen kwamen voorbij. Wat mensen niet zien, is dat burn-out geen luxeprobleem is. Het is geen kwestie van ‘even rust nemen’. Het is een compleet systeem dat overbelast is geraakt. En dat vraagt niet om een korte pauze, maar om een fundamentele verandering in hoe je leeft en werkt.
Ik heb gemerkt dat mensen die nooit een burn-out hebben gehad, het moeilijk vinden om te begrijpen wat het werkelijk betekent. Het is niet alleen fysieke uitputting; het is mentaal, emotioneel en soms zelfs spiritueel. Je verliest je gevoel van richting, je passie en soms zelfs een stukje van jezelf. Dat maakt herstel zo complex – het gaat niet alleen om uitrusten, maar om het opnieuw vormgeven van je leven.
De weg terug na een burn-out
De ommekeer kwam langzaam. Ik leerde luisteren naar mijn lichaam, in plaats van het te pushen. Ik ontdekte de kracht van ademhaling, beweging en grenzen stellen. En bovenal: ik leerde hulp vragen. Niet alles hoeft alleen.
Wat mij enorm hielp, was het omarmen van kleine successen. Een wandeling in de natuur, een paar bladzijden lezen zonder afleiding, een gesprek met iemand die écht luisterde – het waren de kleine momenten die me weer dichter bij mezelf brachten. Ook leerde ik om niet meer te leven voor de goedkeuring van anderen, maar te doen wat goed voelde voor mij.
Nu, jaren later, kijk ik anders naar succes. Niet als een race die je moet winnen, maar als een balans die je moet bewaken. Werk is belangrijk, maar je gezondheid is onbetaalbaar.
Wat ik anderen wil meegeven
Als ik één ding heb geleerd, dan is het dit: neem je eigen grenzen serieus. Je bent niet zwak als je rust neemt, je bent juist sterk als je durft toe te geven dat het nodig is. We leven in een maatschappij die snelheid en productiviteit verheerlijkt, maar soms is stilstaan de enige manier om écht vooruit te komen.
Voor iedereen die zich hierin herkent: je bent niet alleen. En belangrijker nog, er is een weg terug. Soms is het grootste teken van kracht niet doorgaan, maar durven stoppen en herstarten – op jouw voorwaarden.
Herken jij de signalen van burn-out? Of heb je zelf een ervaring? Laten we het gesprek openen. Deel je verhaal in de comments.